انسانهای کوتهاندیش، گمان میکنند که لازمه زهد و تقوا این است که خرقهای پشمینه بر دوش افکنده و زاویه خلوتی را انتخاب کنند و روی از خلق بگردانند تا به خدا نزدیک شوند. اینان گمان میکنند که تلاش برای تأمین معاش و کسب روزی، مخالف زهد و توکل است؛ ولی امامان(ع) از جمله امام باقر(ع) در اوج زهد و تقوا و در نهایت عبادت و بندگی خدا، اهل کار و تلاش بودهاند و از اینکه دیگران روزی آنها را تأمین کنند، به شدت بیزار بودهاند.