یادداشت
پیام صندلی‌های خالی برای قصاب صهیونیست
تصویر صندلی‌های خالی در برابر نتانیاهو هنگام سخنرانی در سازمان ملل، نماد روشنی از انزوای جهانی رژیم صهیونی است؛ صحنه‌ای که ترجمان عملی دیدگاه امام خمینی(ره) درباره ماهیت صهیونیسم است.
در میان گشت‌وگذارهای مجازی، عکسی پیش رویم آمد: مردی در گوشه صحنه‌ای رسمی پشت تریبون ایستاده بود و صف‌هایی از صندلی‌های خالی در برابرش. این فرد، نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی است؛ همان که سال‌هاست نامش با خباثت، رذالت، کشتار وحشیانه مردم بی‌گناه فلسطین، سوریه، یمن، کودکان، جوانان و دانشمندان ایرانی در برابر چشمان سازمان‌های بین‌المللی پیوند خورده است. آن صندلی‌های خالی، بی‌صدا، اما پرمعنا گفتند که هیچ انسان آزاده‌ای، شنیدن سخنان این قصاب خاورمیانه را درخور وقت و توجه خود نمی‌داند. این جا بهتر درک می‌کنیم که چرا پیر جماران این رژیم را غده سرطانی نامید؟ مخالفت ایشان با صهیونیسم، واکنشی علیه ساختار ظالمانه، اشغالگر و ضدانسانی رژیم صهیونیستی بود، نه دشمنی با پیروان موسی کلیم‌الله(ع). وجود صهیون در بطن سرزمین‌های مقدس ادیان ابراهیمی، برای امام خمینی(ره) نماد سلطه‌طلبی آمریکا در قلب جهان اسلام به شمار می‌رفت. از همین رو، دفاع از فلسطین و مقابله با صهیونیسم برای ایشان وظیفه‌ای اسلامی، انسانی و اخلاقی بود و بعد‌ها با نام‌گذاری «روز جهانی قدس» منجر شد تا مطالبه‌ای جهانی شکل گیرد.
صندلی‌های خالی در برابر نتانیاهو؛ ترجمان عملی سخن امام(ره)
چند روز گذشته، تصویر صندلی‌های خالی در برابر نتانیاهو در زمان سخنرانی در سازمان ملل، در واقع ترجمان عینی دیدگاه امام خمینی(ره) بود؛ آن صندلی‌های خالی، بی‌آنکه کلمه‌ای بگویند، پیامی جهانی مخابره کردند: رژیمی که بر ظلم و اشغال بنا شده، محکوم به انزوا و زوال است. و کلام خدا نیز اینگونه است که می‌فرماید: «وَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَمْلَيْتُ لَهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَيَّ الْمَصِيرُ؛ و چه بسيار شهرها و آبادی‌ها كه به آنها مهلت دادم در حالی كه ستمگر بودند (اما از اين مهلت برای اصلاح خويش استفاده نكردند) سپس آنها را گرفتم، و همه به سوی من باز می‌گيردند.» (حج، 48)
علی پاداشی
