وداع خونین امام حسین(ع) با کودک شیرخوار +صوت
در واپسین لحظات عاشورا، امام حسین(ع) پس از شهادت حضرت ابوالفضل العبّاس(ع)، در حالی که اندوه و اشک بر چهره داشت، با کودک شیرخوار خود وداع کرد؛ کودکی که بر اثر تیر حرمله بن کاهل اسدی به شهادت رسید. حضرت، خون کودک را به آسمان افشاند و با صبری الهی فرمود: «هَوَّنَ عَلَیَّ ما نَزَلَ بی أنّه بِعَین الله».
به گزارش ایکنا از مازندران، در ایام ماه محرم، سلسله مباحث «پرواز تا ملکوت» با موضوع «بررسی قصه کربلا» از سوی محمدهادی یدالله‌پور، دانشیار مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت دانشگاه علوم پزشکی بابل در قالب پادپخش (پادکست) با همکاری ایکنا منتشر شد.
مبحث سی‌‌‌وپنجمین «پرواز تا ملکوت» روایت وداع امام حسین(ع) با حضرت علی‌اصغر(ع) و خواندن ندای استغاثه از یاران شهید در صحرای کربلا است که در ادامه مشروح آن را می‌خوانیم و می‌شنویم.
پس از شهادت حضرت ابوالفضل العبّاس(ع)، آخرین شهید از یاران امام حسین(ع)، آثار اندوه و شکستگی در چهرهه امام آشکار شد. در حالی که اشک بر صورتش جاری بود، سکینه(س) از پدر سراغ عمویش را گرفت و امام خبر شهادت او را داد. حضرت زینب(س) فریاد زد: «وا أخاه، وا عبّاسا» و اهل حرم به گریه افتادند.
امام اشعاری در سوگ برادر خواند: «برادرم، نور چشم و تکیه‌گاهم، تو پیمان را تا سرمنزل بهشت وفا کردی. ماه شب من، یاورم در همه مصائب بودی. پس از تو زندگی برای ما تلخ است، ولی شکایت و صبرم برای خداست.»
سپس امام حسین(ع) فرزند خردسال خود را طلبید تا با او وداع کند. در این هنگام حرمله بن کاهل اسدی تیری افکند و کودک را شهید کرد. امام خونش را به آسمان افشاند و فرمود: «هَوَّنَ عَلَیَّ ما نَزَلَ بی أنّه بِعَین الله»؛ چون خدا می‌بیند، این مصیبت بر من آسان است. در روایتی دیگر آمده است که امام از سپاهیان خواست اگر به او رحم نمی‌کنند، به طفل شیرخوار رحم کنند، اما یکی از آنان با تیر او را کشت. امام گریست و گفت: «اللهم احکُم بیننا و بین قومٍ دعَونا…» و با نوک نیزه قبری کند و کودک را دفن کرد.
آنگاه که تنهای بی‌یاران بر خاک افتاده بود، امام ندا داد: آیا کسی هست که از خاندان پیامبر(ص) دفاع کند؟ آیا کسی هست که از خدا پروا داشته یا به پاداش الهی امید داشته باشد؟ سپس نام یاران شهید خود را صدا زد: ای حبیب بن مظاهر، ای زُهَیر بن قَین، ای مسلم بن عوسجه… چرا پاسخ نمی‌دهید؟ و یادآور شد که پس از آنان اهل‌بیت بی‌مدافع مانده‌اند.
در واپسین دقایق، امام پیامی به امام سجاد(ع) رساند و دعایی را نقل کرد که حضرت فاطمه زهرا(س) از پیامبر(ص) و ایشان از جبرئیل(ع) آموخته بودند: به حق یاسین و قرآن حکیم، به حق طه و قرآن عظیم، ای برآورنده حاجات، ای دانای راز خاموشان، ای برطرف‌کننده اندوه، بر محمد و آل محمد درود فرست و کار مرا کفایت فرما.
سپس امام به سوی خیمه آمد تا وداع آخر را انجام دهد.
ادامه دارد...
