نامه به محمد بن حنفیه و سخن از احیای دین + صوت

به گزارش ایکنا از مازندران، در ایام ماه محرم، سومین مبحث از سلسله مباحث «پرواز تا ملکوت» با موضوع «بررسی قصه کربلا» از زبان محمدهادی یدالله‌پور، دانشیار مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت دانشگاه علوم پزشکی بابل در قالب پادپخش (پادکست) با همکاری ایکنا، منتشر شد. 

در ذیل خلاصه‌ای از مبحث چهارم «پرواز تا ملکوت» درباره مخالفت قاطع امام حسین(ع) نسبت به بیعت با یزید و آغاز مسیر اصلاحی نهضت امام را بخوانید و مشروح آن را از پادپخش بشنوید.

سلام و درود به اباعبدالله(علیه‌السلام) و بر ارواح مقدسی که در کنار ایشان آرام گرفته‌اند و با آرزوی قبولی طاعات و عزاداری‌های شما برای سید و سالار شهیدان.

یزید، علاوه بر فساد اخلاقی و بی‌توجهی به احکام شرعی، اهل فریبکاری و استبداد بود و این خصایص را از اجداد خود به ارث برده بود. پس از به قدرت رسیدن یزید، او به ولید بن عتبه، حاکم مدینه، دستور داد تا از امام حسین(ع) و عبدالله‌بن زبیر بیعت بگیرد و در صورت مخالفت، سر آنها را جدا کند و به دمشق بفرستد.

ولید با مروان بن حکم مشورت کرد و هر دو تصمیم گرفتند تا قضیه بیعت را با جدیت پی‌گیری کنند. عبدالله‌بن زبیر نپذیرفت و امام حسین(ع) نیز با گروهی از جوانان بنی‌هاشم برای حفاظت به دارالعماره رفت، اما بیعت نکرد. امام خطاب به ولید فرمود که من با فردی مانند یزید بیعت نخواهم کرد.

در روز بعد، مروان بن حکم امام حسین(ع) را ملاقات کرد و پیشنهاد بیعت داد، اما امام ضمن ابراز «انا لله و انا الیه راجعون»، فرمود: اگر جامعه گرفتار امیری مثل یزید شود، باید فاتحه اسلام را خواند. سپس با قبر پیامبر(ص)، مادرشان حضرت زهرا(س)، و برادرشان امام حسن(ع) وداع می‌کنند.

امام پیش از خروج از مدینه، وصیت‌نامه‌ای خطاب به محمد بن حنفیه می‌نویسد که در آن تأکید می‌کند، خروج ایشان نه از روی فساد و سرکشی، بلکه فقط برای احیای دین جدش و امر به معروف و نهی از منکر است. ایشان تصریح می‌کنند که هرگز با یزید بیعت نخواهند کرد، حتی اگر به قیمت ریخته شدن خونشان باشد.

ادامه در پادپخش پنجم.