تاختن در «صراط مستقیم» فرهنگ با مرکب انیمیشن

اگر فقط چند دقیقه در اینترنت جست‌وجویی ساده داشته باشیم با خیل عظیم تولیدات جهانی در این خصوص روبه‌رو می‌شویم که در قالب انیمیشن مفاهیم مختلف علمی، تربیتی، ادبی، سرگرمی و ... را به ما ارائه می‌کنند. اهمیت این قالب هنری به قدری است که برخی از این تولیدات فقط برای بزرگترها ساخته می‌شود و در آنها مسائل مهم سیاسی و اقتصادی جهانی دیده می‌شود که از نمونه‌های مشهود آن «خانواده سیمپسون‌ها» با چندین سال عقبه تولید است.

روزگاری والت دیزنی سلطان بلامنازع انیمیشن بود و به دلیل سختی تولید انیمیشن و زمان چندبرابری آن در قیاس با فیلم سینمایی، تولیداتی اندک اما مانا و مؤثر تولید می‌کرد و کارهایی چون سیندرلا و آلیس در سرزمین عجایب منشأ تولید صدها تولید سینمایی و تلویزیونی دیگر شد. امروزه اما، تنوع و تکثر انیمیشن‌ها به مدد تکنولوژی روز به حدی است که مخاطبان در انتخاب آنها دچار سردرگمی می‌شوند. این در حالی است که کشور ما با وجود حضور انیماتورهای قابل و وجود زیرساخت‌های لازم هنوز به تعداد تولیدات اندک والت دیزنی در یک قرن پیش هم نرسیده و نیروهای مستعد در خدمت کمپانی‌های خارجی هستند بدون آنکه نام و نشانی از آنها باشد. بخشی از بسیاری از تولیداتی که توسط کمپانی‌های بزرگی چون نت فلیکس، پیکسار و نظایر آنها تولید می‌شود، ماحصل استعداد بچه‌های ایرانی است که به دلیل فقدان مدیریت صحیح و بی‌توجهی به این صنعت عظیم جهانی تولیدات بومی لازم و مؤثر برای مخاطب ایرانی ندارند.

روز گذشته دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی اعلام کرد که انیمیشنی برای ترویج ارزش‌های دینی و ترویج حجاب نداریم. مسئله این است که مگر برای موارد دیگر داریم؟ اصلاً برای چه موضوعی فکر کرده‌ایم که بخواهیم در قالب انیمیشن آن را به تصویر بکشیم؟

انیمیشن بزرگترین ابزار در دسترس برای آموزش نسل آینده این وطن پرافتخار با سابقه‌ای دیرین و دستاوردهایی عظیم است که اگر از آن استفاده نکنیم وضعیت نامناسب اقتصادی و فرهنگی امروز را هم نخواهیم داشت. تهاجم فرهنگی دیو سیاه برآمده از پشت کوه نیست که بتوانیم آن را ببینیم و با ابزارهای نظامی به بند بکشیم. تهاجم فرهنگی به مثابه سیرنی خوش‌آواز و برآمده از دل افسانه‌های هومر است که با آوازهای خوش و نغمه‌های گوش‌نواز، همه را محصور خود می‌کند و اگر موم بومی با فرمول مناسبی از  قبل در گوش فرزندان ایران نرفته باشد دیگر هیچ کاری نمی‌توان انجام داد.

آقایان مسئول! توجه به این مهم، این دنیا و آن دنیا بر گردن شماست و اگر «صراط مستقیمی» برای فرهنگ در نظر دارید که به «هدایت» جمعی منتهی شود بی مرکب انیمیشن میسر نیست.