جشنواره فیلم مقاومت یکی از مهمترین رویدادهای سینمایی کشور است که بهویژه به جهانیان ماهیت سیستم نظامی کشور را که مبتنی بر آمادگی در برابر تهاجم و دفاع و نه روحیه جنگطلبی است، آشکار میکند. این رویداد پیشترها دارای آثار شرکتکننده بیشتری بود که برخی از آنها برای اولین بار در جشنواره به نمایش درآمده و برای مخاطبان تازگی داشتند. این مسئله باعث میشد که جشنواره رونق و شور زیادی داشته باشد و مردم نیز همپای فیلمسازان از آن استقبال کنند.
متأسفانه در دهه 90 سینمای دفاع مقدس که امروزه مقاومت نام گرفته است رو به افول گذاشت و سینمای آپارتمانی با مضامین اجتماعی که در دهه 80 پا گرفته بود بر سینما سیطره یافت. دلیل این استقبال تولید ارزان و کم لوکیشن در کنار موضوعات تازه در سینما بود که برای مردم غیرتکراری به نظر میرسید. سینمای دفاع مقدس نیز که از مرحله پرداخت مستقیم به تبعات جنگ و ضد جنگ و گاه انتقادی تغییر رویه داده بود به دلیل تکرار در مضامین مطرح شده رو به افول رفت و تعدادی اندک از فیلمها نظیر ملکه با موضوعات نو و نگاهی جدید بر پرده نقرهای جلوه پیدا کردند. این وضعیت ماند تا دو سال گذشته که فیلمهای مقاومت جان دوباره گرفتند و موقعیت مهدی به عنوان سرآمد آنها درخشیدن گرفت. در جشنواره فیلم فجر امسال هم فیلمهایی چون غریب این راه را ادامه دادند که نوید خونی تازه در رگ این ژانر را میدهد.
با همه اینها، جشنواره فیلم مقاومت امسال تکرار نمایش فیلمهای دو سال جشنواره فیلم فجر بود و اتفاقاً همین دو فیلمی که شاهد مثال آورده شدند از برگزیدگان این جشنواره نیز هستند. این پرسش پیش میآید که لزوم برگزاری جشنوارهای با فیلمهای تکراری برای چیست وقتی حتی یک فیلم جدید برای عرضه وجود ندارد و همه این افراد فیلمها را در جشنوارهها قبلی دیدهاند؟ بهتر نیست در این شرایط سخت اقتصادی که عزم همه مردم ایران در صرفهجویی – حتی در موارد ضروری زندگی – است، این هزینه صرف ساخت یک فیلم خوب مقاومت با مخاطب جهانی یا لااقل پژوهش و فیلمنامه و پستولید آن میشد؟
توجه داشته باشیم که افتخار و اعتبار جشنوارههای موضوعی در همه دنیا بله پخش نخست آثار رسیده است و بهتر است اگر قرار است از این فیلمها برای ایجاد انگیزه در فیلمسازان تجلیل شود نام جشنواره را برداشته و «جایزه فیلم مقاومت» را جایگزین آن کرد که چون جایزه اسکار در یک شب برگزار و جوایز آن اهدا شود تا هم از فیلم مقاومت حمایت شود.
به قلم عباس کریمی عباسی
انتهای پیام