لباس ترس بر تن کودکی؛ ره‌آورد کرونا

آدم‌ها را با خاطرات دوران کودکی‌شان می‌توان شناخت؛ چراکه آینده انسان‌ها در روزگار کودکی‌شان شکل می‌گیرد. کودکی هر انسانی یکی از شیرین‌ترین و جذاب‌ترین بخش‌های زندگی او می‌تواند باشد. شاید اگر از بیشتر آدم‌های روی کره زمین بپرسیم بهترین دوران زندگی‌تان کدام است، بی‌درنگ بگویند زمانی که کودک بودم و به خاطره‌هایی از بودن در کنار پدر و مادر و دوستان و هم‌سالان اشاره کنند و یا بازی در پارک و محیط‌های تفریحی و یا حتی گرفتن نمره‌های عالی از معلم و شادی پس از آن را یادآور شوند و شیطنت‌های دوران مدرسه که تمامی نداشت و کار‌های جمعی و گروهی با دوستان و هم کلاسی‌ها که برای کودک امروز مفهوم غریبی است.

کرونا که آمد هیچ یک از ما نمی‌دانستیم ویروسی که صرفاً به واسطه میکروسکوپ قابل مشاهده است، قادر خواهد بود دنیای ما را تغییر دهد، نمی‌دانستیم جان‌هایی را می‌گیرد و آن‌قدر قدرت پیدا می‌کند که تصویر تازه‌ای از ترس برایمان می‌سازد و زندگی را برایمان جور دیگری تعریف و ما را منزوی‌تر و از معاشرت‌ها دور می‌کند. حالا که نزدیک به یک سال است کرونا به جمع‌ها و خانه‌ها و به وجود عزیزانمان رخنه کرده و هرچند امید تغییر و تحولی پس از این بحران را به خودمان می‌دهیم، تغییر را پذیرفته‌ایم. البته که هنوز هستند کسانی که این خطر را جدی نمی‌گیرند و در آستانه اعلام محدودیت‌های وسیع و سراسری، بار و بندیل را جمع کرده‌اند که از ماراتن جاهلیت از نوع مدرن آن جا نمانند.

در میانه مسیر و تغییری ناخواسته کودکانی قرار دارند که حالا، بی‌آنکه مقاومتی باشد، ذهن‌شان لباسی بر تن دارد که آن باور به ناامنی است و باید بپذیرند در معرض خطراتی هستند و لازم است از بودن در کنار هم‌سالان و محیط مدرسه و بازی و تفریح خارج از خانه و ... دور باشند.

کم سن و سالانی که شاید درس و مشق و بازی تمام دل‌خوشی‌شان بود و هیچ نمی‌دانستند روزی از راه می‌رسد که دنیایشان کوچک و محدودتر از قبل می‌شود و پدر و مادرشان به آن‌ها یادآور می‌شوند باید آرام و قرار داشته باشید، دنیای کودکی‌تان مثل قبل نیست و حالا دیگر به جای دویدن در پارک و بازی با هم سن و سالان و شیطنت‌ها و بازیگوشی‌ها، باید ماسک بزنند، دست‌ها را مرتب بشویند و به آدم‌ها نزدیک نشوند تا ناقل ویروس نباشند.

اکنون کودکان هم مانند بزرگتر‌ها چشم به خبر‌ها دوخته‌اند که امروز کرونا نفس‌های چند انسان دیگر را قطع کرده است و شاید در میانه اخبار هر روزه مرگ و میرها، بگویند دنیا باز هم تغییر خواهد کرد؟

حال که تصاویر ناامید کننده از همراهی و مشارکت مردم در جامعه ما در بسیاری از شهرها، نگران کننده بوده و بیانگر وضعیت قرمز مشارکت و همبستگی است و بسیاری از مردم با بی‌توجهی به هشدار‌ها همچنان به روال عادی زندگی خود ادامه می‌دهند و یا عده‌ای از همان روز‌های نخست گسترش ویروس از کانون‌های اصلی آلودگی به سایر نقاط، مسافرت کردند و باعث پخش آن در دیگر مناطق شدند و علی رغم توصیه کارشناسان به عدم خروج از شهرها، به هیئت سفیران کرونا درآمدند، خوب است به تصاویر کودکانی که مبتلا به کرونا شده و در بیمارستان‌ها بستری‌اند نظر کنیم و بدانیم همه ما از بابت گم شدن کودکی این افراد مسئولیم و با هر سهل‌انگاری و اشتباهی، کودکان، ما و جهان بیشتر آسیب می‌بینیم.