خطبه عاشورا؛ تأکید امام حسین(ع) بر نسب نبوی و صبر یاران + صوت

به گزارش ایکنا از مازندران، در ایام ماه محرم، سلسله مباحث «پرواز تا ملکوت» با موضوع «بررسی قصه کربلا» از سوی محمدهادی یدالله‌پور، دانشیار مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت دانشگاه علوم پزشکی بابل در قالب پادپخش (پادکست) با همکاری ایکنا منتشر شد. 

مبحث بیست‌و‌دوم «پرواز تا ملکوت» روایت آرایش نظامی، خطبه و استدلال امام حسین(ع) پیش از نبرد عاشورا و موضع‌گیری شجاعانه در برابر دشمنان کوفی است که مشروح آن را از زبان راوی می‌خوانیم و می‌شنویم.

صبح روز عاشورا، امام حسین(ع) پس از اقامه نماز با اصحاب، آنان را به صبر و شکیبایی سفارش کردند و خطبه‌ای ایراد فرمودند. تعداد یاران امام(ع) در نقل‌های مختلف تاریخی متفاوت ذکر شده است. امام حسین(ع) به ساماندهی آرایش نظامی پرداختند؛ زهیر بن قین و حبیب بن مظاهر را در فرماندهی جناحین و پرچم را به حضرت عباس(ع) سپردند.

حضرت دستور دادند خیمه‌ها پشت سپاه و خندقی پر از نی و هیزم برای محافظت حفر و آتش زده شود تا جلوی حمله از پشت گرفته شود.

در طرف دشمن، عمر بن سعد فرماندهان بخش‌های مختلف را معرفی کرد؛ سپاه به خیمه‌های امام(ع) نزدیک شد و با آتش خندق روبه‌رو شدند. شمر بن ذی‌الجوشن با طعنه آتش را نشانه عذاب دانست، امام(ع) در پاسخ او را سزاوار جهنم دانست. مسلم بن عوسجه تصمیم به حمله داشت، اما امام(ع) راضی نشد که آغازگر درگیری باشد.

پس از استقرار دو سپاه، امام(ع) بر مرکب سوار شدند و با صدای رسا سخن گفتند: مردم را به شناخت نسب خود فراخواندند، یادآور شدند که پسر دختر پیامبر(ص) و دارای فضایل خانوادگی است. او از دشمن خواست سخنانش را بشنوند و عذر بخواهد. قیس بن اشعث خواست او تسلیم شود، اما امام(ع) با قاطعیت رد کردند.

امام حسین(ع) سپس برخی از سران کوفی را خطاب قرار دادند و به نامه‌های دعوتشان اشاره کردند، اما آنان همه چیز را انکار کردند.

در این میان یکی از افراد دشمن با گستاخی به‌سوی خیمه‌ها رفت و نفرین امام(ع) گریبانش را گرفت و در آتش خندق افتاد؛ تعدادی از طعن‌زنندگان نیز گرفتار سرنوشت مشابه شدند.