دعای جمعی موجب تقرب دل‌ها می‌شود

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری، مفسر قرآن و صاحب تفسیر مشکاة، امروز 19 فروردین‌ماه در نشستی مجازی با موضوع «دعا کردن» اظهار کرد: دعا کردن از اهمیت بسیاری برخوردار است، به گونه‌ای که یکی از آموزه‌های اسلام برای دعا کردن آن است که دعا را توسعه دهید: «إِذَا دَعَا أْحَدُكُمْ فَلْیَعُمَّ فَإِنَّهُ أَوْجَبُ لِلدُّعاءِ»؛ هر گاه يكى از شما دعا كرد، براى همه دعا كند، زيرا اين، دعا را به اجابت نزديک‌تر مى‌كند.

وی افزود: دعا به صورت جمعی، بهره‌ها و حُسن‌های بسیاری دارد، از جمله اینکه عامل تقریب دل‌ها به یکدیگر می‌شود، خودخواهی‌ها را کنار می‌زند، مرزها را از میان می‌برد و میان دل‌ها الفت می‌آفریند و این هم‌دلی و جمع‌گرایی، پذیرش دعا را هم تسهیل می‌بخشد.

این مفسر قرآن ابراز کرد: به عنوان مثال، گاهی انسان خواسته‌ای از مقام مسئولی دارد که برای آن، درخواستی می‌نویسد و آن را امضاء می‌کند، اما گاهی این درخواست را به جمعی چند صد نفره که خواسته‌ای مشابه دارند می‌دهد و امضای تمام آن‌ها را با درخواست خود همراه می‌کند

انصاری افزود: مسلماً در این صورت مقام مسئول نمی‌تواند به این تعداد از امضاء بی‌توجهی نشان دهد و به همین دلیل است که می‌گوییم در مرتبه اعلی نیز خداوند متعال درخواست جمعی را به گونه‌ای دیگر می‌پذیرد.

وی با بیان اینکه درب خواهش و مسئلت از خداوند به پهنای نیازهای انسان‌ها گشوده است، بیان کرد: از خوش‌ترین و زیباترین روابط میان انسان و خداوند، درخواست از حضرت اوست، به گونه‌ای که آمده است: «مَا مِنْ شَی‏ءٍ أَحَبَّ إِلَی‌اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَنْ یسْأَلَ وَ یطْلَبَ مِمَّا عِنْدَهُ»؛ هیچ‌چیز نزد خدای عز و جل محبوب‌تر از این نیست كه از او درخواست شود و از آنچه نزد اوست طلب شود.

صاحب تفسیر مشکاة ادامه داد: این خواهش‌ها و طلب‌ها، بهانه‌ای است تا انسان‌ها روی نیاز از دیگران بگردانند، به درگاه خداوند بیایند، در وادی عبودیت قرار گیرند و با هر خواسته به او نزدیک‌تر شوند. 

انصاری گفت: این عرض نیاز، ایشان را به تفكر وا می‌دارد كه به پیشگاه چه كسی آمده‌اند و با چه کسی سخن می‌گویند و در بهبود روابط با پروردگار و نیز اصلاح مسیر زندگی خویش می‌كوشند و امروز و فردایشان را آباد می‌كنند.

وی اظهار کرد: به همین دلیل است كه خداوند انسان‌ها را به دعا و درخواست از خود فرامی‌خواند: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ»؛ مرا بخوانید تا دعای شما را بپذیرم.

صاحب تفسیر مشکاة بیان کرد: در اینجا شاید این سؤال در ذهن ایجاد شود که چه ارتباطی میان دعا کردن و قضا و قدر الهی وجود دارد؟ آیا بهتر نیست آدمی به‌جای دعا کردن، بیشتر تلاش کند و از مجرای علل و اسبابی که خداوند در عالم نهاده یا همان قضا و قدر الهی به مقصود خود برسد؟

انصاری اضافه کرد: در پاسخ به این سؤال باید گفت اساساً دعا از اسباب قضا و قدر الهی است. اگر دارو عامل درمان بیماری است، دعا نیز چنین است با این تفاوت که دارو از علل و اسباب محسوس و عینی و دعا از اسباب غیرمحسوس خفی لطیف است.

وی گفت: امام صادق(ع) در حدیثی درباره رابطه دعا با قضا و قدر می‌فرماید: «دعا کن و مگو که کار به پایان رسید و دعا اثری ندارد». زیرا نزد خداوند عزوجل جایگاهی است که جز با درخواست کردن به دست نمی‌آید و اگر بنده‌ای دهان خود را ببندد و چیزی نخواهد، به او هیچ عطا نمی‌شود.