قنداقه نور

قنداقه‌اش را نزد پیامبر گرامی اسلام(ص) بردند و حضرت مهر دلش، نور نگاهش، شکوه تبسمش و زیبایی رخسارش را در صورت دل انگیز امام حسن(ع)، دید.
میوه دل زهرا(س)، شوق دل علی(ع)، نخستین نوه پیامبر رحمت(ص)، عطر کوثر و شمیم رضوان چنان شوقی در زمین و آسمان ایجاد کرده بود که خیل فرشتگان، آسمان مدینه را پوشانیده بود و هوای تبریک از هر گوشه هفت آسمان به گوش جان اهل بیت ع) می‌رسید.
چه زیباست خانه‌ای که نور روی حسن و عطر موی حسن در آن بپیچد!
چه زیباست خانه‌ای که ثمره حیات پیامبر(ص) و کوثر عشق او، در آن متولد شده است. تنها زهرای مرضیه(س) کوثر پیامبر (ص) نیست؛ که امام حسن و امام حسین(ع) نیز میوه سبز و سرخ رسالت اند؛ رسالتی که حجتش با قرآن و ولایت به کمال رسید و جاهلان قریش را از خواب چندصد ساله بیدار کرد. حسن(ع) به دنیا آمد تا خداوند زیبایی و نیکوسرشتی را در دودمان پیامبر(ص) تا قیامت به ارث بگذارد. حسین(ع) به دنیا آمد تا خداوند کرامت و عزت را در سرشت پیامبر(ص) تا ابد به ودیعه بگذارد.
باید که مدینه به زیبایی پسر فاطمه(س) سلام بگوید. باید که آسمان مدینه به طراوت لبخند حسن(ع) رشک ببرد.
باید که آیه «أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ» ترجمه عینی پیدا کند.
باید که مفهوم «کوثر» را، کاتبان وحی دریابند و «دُرّ» یابند.
باید که ترادف عشق و عقل را عارفانه و عاشقانه در صورت و سیرت حسن علیه السلام تماشا کرد.
فرزند فاطمه(س) بهترین است، بهترین؛ زیباترین است، زیباترین.
چرا نباید قنداقه اش را حضرت جبرئیل(ع) در آغوش کشد؟!
چرا نباید هفت آسمان را به یمن ولادتش آذین ببندند.
چرا نباید زمین و زمان، ملک و مکان به شادی ننشیند؟! وقتی پیامبر رحمت به شادی و شور مشغول است.
مبارک بادت این عید‌ای رسول حق! مبارک بادت این عید!