مردی که هیچ‌گاه لبخندش را فراموش نکرد
عبدالحسین پیروان، از یادگاران دوران دفاع مقدس در پی شهادت همرزم خود شهید سردار «سیدرحیم بازیار» این‌گونه نوشته است: سید، مردی از جنس بلور همراه با لطافت انسانی و پر از درد بود که هیچ‌گاه لبخندش را فراموش نکرد.
سردار سیدرحیم بازیار، جانباز ۷۰ درصد دوران دفاع مقدس فارس پس از تحمل سال‌ها رنج جانبازی، دوشنبه، ۱۵ خرداد آسمانی شد و به یاران شهیدش پیوست. در همین راستا عبدالحسین پیروان، یکی از همرزمان شهید در دوران دفاع مقدس دلنوشته‌ای در اختیار ایکنای فارس، قرار داده است که تقدیم مخاطبان می‌شود:
برای دوست پر دردم جانباز قطع نخاعی سیدرحیم بازیار
سیدرحیم، مردی از جنس بلور همراه با لطافت انسانی و پر از درد که هیچ‌گاه لبخندش را فراموش نکرد. درد داشتن و لبخند بر لب داشتن، دو لبه احساس انسانی است که جمع کردنش بسی مشکل می‌نماید و سید ما، آن را با روحیه خوبش تلفیق کرده بود.
سید از نخستین رزمندگان شهرستان کازرون بود که در مهر ماه سال ۵۹ همراه با برادرش سیدنصرالله بازیار به فرماندهی دکتر علی‌اکبر پیرویان راهی جبهه شد. او با مسئولیت فرماندهی گروهان گردان‌های زید بن حارث از تیپ ذوالفقار و گردان فجر لشکر ۳۳ المهدی تا زمان جانبازی در جبهه حضور داشت. سیدرحیم، ۲۴ اسفند ۱۳۶۴ در هنگامه نبرد والفجر ۸ به درجه جانبازی رسید و قطع نخاع شد. پس از جانبازی و قطع نخاع شدن نیز جبهه را رها نکرد و در مخابرات لشکر ۳۳ المهدی به خدمت پرداخت.
سید با سری پرشور و تنی چابک و سرشار از انرژی، خستگی‌ناپذیر بود و قطع نخاع شدنش او را سالیان دراز بر روی تخت افکند. هر جا به تلاش بیشتر نیاز بود، او حضور داشت. سیدرحیم در سال‌روز خیزش مردمی پانزده خرداد، پس از سال‌های دراز همراهی با درد و رنج به مهمانی رفقای شهیدش رفت.
خدایش رحمت کند. روحش شاد.
