جانِ کلام؛
پادکست | ته چاه برای یوسف(ع) بهشت بود
دکتر حسین الهی قمشه‌ای درباره یکی از مصادیق بهشت می‌گوید: آنکه در وسط تخت بند تن گرفتار است، با همین تن به معراج می‌رود. مولانا می‌گوید «ز کوب غم چه غم دارم که با وی پای می‌کوبم، چه دستک‌ها زنم آن دم که پابست رسن باشم». بهشتِ نقد، امروز حاصل می‌شود. برای یوسف(ع) ته چاه بهشت بود، چون شخص یوسف(ع) به باغ و بوستان تبدیل شد. هزاران نفر باغ و بوستان را رها می‌کنند و به چاهی می‌روند که یوسف مصری آنجا بود.
