«خانه امن» و ارتقای شناخت امنیتی و سیاسی مخاطب

سریال «خانه امن» را باید بعد از دو مجموعه «سارق روح» و «ترور خاموش» سومین سریال تلویزیونی در حوزه امنیت دانست که هر سه به تهیه‌کنندگی ابوالفضل صفری و کارگردانی احمد معظمی تولید شده‌اند.

قصه «خانه امن» درباره تلاش نیروهای امنیتی برای مقابله با تروریست خارجی به ویژه داعش است. ضمن اینکه به موازات آن، فعالیت‌های وزارت اطلاعات در مبارزه با مفاسد اقتصادی نیز روایت می‌شود.

«خانه امن» مفهوم امنیت عمومی یا ملی را در دو ساحت سیاسی و اقتصادی آن پی می‌گیرد و نسبت آنها را با هم در بستری دراماتیک صورت‌بندی می‌کند. سریالی که حالا با ترور اخیر محسن فخری‌زاده، بیشتر در کانون توجه قرار گرفته و ضرورت ساخت نمونه‌هایی مشابه را هم افزون‌تر کرده است. فارغ از ظرفیت‌های دراماتیک قصه و پتانسیل ملتهبی که در متن درام وجود دارد، این مجموعه موفق شده تا خودآگاهی سیاسی مخاطب را ارتقاء بخشیده و به نوعی شناخت امنیتی نزدیک کند.

حمایت غربی‌ها از حرکت‌های تروریستی

مهمترین سویه این روایت را باید در تلاش سریال در بازنمایی چگونگی طراحی کشورهای غربی و حمایت‌های آنها از حرکت‌های تروریستی منطقه دانست و سناریوی جاسوسی که برای انجام عملیات‌های خرابکارانه در ایران و خاورمیانه صورت می‌گیرد. از این حیث «خانه امن» را می‌توان به یک سریال مستند-داستانی شبیه دانست که قصه‌اش را مماس با واقعیت طراحی کرده و پیش می‌برد. در واقع بازنمایی عملیات جاسوسی و تروریسیم بر کانون معنایی و دراماتیک «خانه امن» است. از این رو می‌توان آن را سریالی استراتژیک دانست که به موازات سرگرم کردن مخاطب به ویژه با تعلیق آفرینی‌های مبتنی بر ژانر، وی را به آگاهی‌بخشی سوق داده و حتی به مخاطب نسبت به اهمیت سوژه تلنگر می‌زند.

نکته دیگر اینکه در «خانه امن» سازوکارهای مکانیسم‌های امنیتی در ساختار درام صورت‌بندی می‌شود و از این طریق مخاطب ضمن درگیر شدن با قصه و شخصیت‌هایش که در دو قطبی قهرمان و ضدقهرمان روایت می‌شوند، نسبت به این سازوکار آشنا شده و به دشواری و پیچیدگی آن پی می‌برد. ماهیت پیچیده مسائل امنیتی با ساختار پیچیده قصه‌های معمایی و جاسوسی مماس شده و با هم انطباق دراماتیک پیدا می‌کنند.

بازی خوب پگاه در نقش کمال

به تعبیری دیگر «خانه امن» رمزگشایی از جعبه سیاه تروریسیم با کلید عملیات امنیتی است. بدون شک در جذابیت این قصه نباید انتخاب هوشمندانه حمیدرضا پگاه در نقش کمال را نادیده گرفت. نگاه نافذ به همراه آرامش و متانتی که در منش و شکل بازی او وجود دارد احساس همذات‌پنداری مخاطب با او را بالا برده و از این طریق با قصه همراه می‌کند. از آن سو نیز بازی امین زندگانی در نقش افشین، همخوانی و چفت‌وبست خوبی با پگاه (کمال) پیدا کرده و آنها در یک بده‌بستان دراماتیک به پیشبرد قصه کمک کرده‌اند.

سریال «خانه امن» حتی اگر مخاطبی با رویکرد مضمونی آن هم موافق نباشد از حیث پردازش دراماتیک به ویژه در خلق صحنه‌ها و سکانس‌های اکشن می‌تواند جذاب بوده و مخاطب را درگیر قصه کند. احمد معظمی با «خانه امن» سه‌گانه خود در ساخت سریال‌های امنیتی را تکمیل کرده که می‌تواند مجموعه ارزشمندی برای تولیدات بعدی در این ژانر باشد.

به قلم؛ محمدصادق راستگو